मैले जिन्दगीमा सोचेको पनि थिएन कि कसैले कसैको लागि गरिएको प्रश्ननले मलाई दुखी बनाउछ । सायद जिन्दगी न हो अनेकन कुराहरू आउछन् कहिलेकाही सुख बोकेर आउछन् कहिलेकाही दुख बोकेर आउछन् । तर सबै कुराहरू सुख र दुख बोक्ने सामर्थ्य राख्छन् त ? यो कदापि हुन सक्दैन । न सुख बोक्न सक्छन् न दुख नै तर सुखि र दुखी हुने त हाम्रो मानवीय गुण हो । त्यो आवस्थालाई हामी कसरी अध्ययन गर्छौ भन्ने कुराले धेरै नै फरक पार्छ । तर कहिलेकाही यस्तो कुराबाट मानिस दुखित हुन्छ कि त्यो उसको लागि अनविज्ञ छ अबोध छ।
आज म यस्तै कुराको साक्षी बन्न पुगे । करिब 5बजेर 40 मिनेट गएको थियोे होला सधैजसो म मनोहरा खोला किनार वरिपरि घुम्न निस्के । बाटोमा एकजना महिला बैसाखि टेकेर हिड्दै हुनुहुन्थ्यो । मैले बाटोमा हिड्दा खासै मान्छेलाई ख्याल नै गर्दैन । महिलालाई देखे बैसाखिसँगै र आफ्नो बाटो हिडिरहे यत्तिकैमा मेरो कानमा एउटा आवाज गुन्जियो । "अन्टी हजुरको खुट्टा किन छैन ?" म झसङ्ग भए त्यो प्रश्नबाट । एक्कासि म त्यो आवाज आएको दिशातिर आँखा घुमाउदा एउटा सानो बच्चालाई देखे । उ एउटा सम्मान घरको कौशिबाट प्रश्न गर्दै थियोे । अनि मेरो न जनर ती महिलाको मुहारमा गयो । उनको मुहारमा त्यो प्रश्नले पुर्याएको मर्माहता देखे । प्रष्टसँग उनको मुहारमा देखिएको थियोे । उनि आफ्नो नजर त्यो बच्चा तर्फ घुमाएर हेरिर अनि पुन आफ्नोे गन्तव्यमा लागिन । मैले उनको मुहारमा हेरिरहेको थिए उनले एक नजर मतिर पनि हेरिन । सायद उनका आखाहरू केहि बोल्दै थिए होला त्यो म बुझिन तर उनलाई त्यो बच्चाको प्रश्ने दूखी बनाएको भने प्रष्टसँग नै देखिन्थ्यो । त्यो बच्चा अबोध थियो सायद उसले बोल्न सिकेको बढिमा 17-18 महिना मात्र भएको हुनुपर्छ तर उसको बोलिले कसैले विगतको घाउ बल्झाइदियो । उनले आफ्नो सरिरको महत्त्वपूर्ण अंग कसरी गुमान पुगिन के उनी जन्मजात नै यस्तै थिइन् या कुनै दुर्घटनामा परेर गुमाउनुपरेको थियो यो मलाई थाहा छैन न त्यो बच्चालाई थाहा छ कि उसको प्रश्नले उनलाई दुखि बनाउछ भन्ने केवल उसले प्रश्न गरेको थियो उनलाई फरक देखेर । बुझ्न चाहेको थियोे उनलाई तर उसलाई के थाहा र उसको प्रश्नले कसैलाई दुखि तुल्याउछ भनेर । एकपटक सोचौ त हामीले हाम्रा बोली र व्यवहारले कसैलाई कतिसम्म दुखि र खुसी बनाउछन् भनेर । हामी मानव हौ हामी सधैं सही हुन्छौं भन्ने पनि त छैन सहि हुदाहुदै पनि त गलत हुन सक्छौ ।
